Waarom wij verhuizen van Den Haag naar Leeuwarden (Mijn meest persoonlijke verhaal ooit)

Hoi!

Het is voor mij gevoel al eeuwen geleden dat ik mijzelf installeerde aan de keukentafel voor het maken van een blog-artikel. Dat is overigens nog steeds niet gelukt, want ik zit aan een plastic camping-tafel in een stoffig huis, tussen de klusjesmannen. Het leek mij een goed moment om jullie eens op de hoogte te brengen van onze verhuizing naar het Noorden van het land en de reden(en) waarom wij dit hebben gedaan. Lees je mee?

Laat ik alles even duidelijk in een context plaatsen, omdat ik weet dat ook familie en vrienden dit zullen lezen. Alles wat ik schrijf, is bezien vanuit mijn standpunten en overwegingen. Voor mijn ouders, zus en haar vriend, kunnen de overwegingen om met ons mee te verhuizen, anders liggen. Dat gezegd hebbende; let’s start! Wij zijn namelijk vanaf februari verhuisd vanuit omgeving Rotterdam / Den Haag naar Friesland!

Oh, oh Den Haag & daar ga ik nooit meer weg!
Zowel ik als mijn vriend zijn geboren en getogen in Den Haag. Echte Hagenezen dus. Ook onze families. Toen ik jonger was had ik het prima naar mijn zin in de randstad. Toen mijn ouders al met regelmaat lieten vallen dat zij ooit de droom hadden om te verhuizen naar Friesland, zag ik dat echt niet zitten. Toen ik net naar de middelbare school ging, stonden mijn ouders op het punt hier een huis te kopen, maar ik wilde echt niet mee. Ik ben er zo ontzettend verdrietig om geweest, dat mijn ouders voor mij hun optie op een woning afgezegd hebben. Wij bleven hier. Veilig in de buurt bij mijn vriendinnen en familie. Ik was hen eeuwig dankbaar en mijn leventje ‘hobbelde’ lekker door. Op de terrassen van Scheveningen bracht ik vele avonden door met vrienden. Ik danste heel wat avonden in de Haagse Kluis of in de Danzig (voor de Hagenezen onder ons…), shopte mij een ongeluk in de stad en zong uit volle borst mee met ‘De Kraaien’. Zorgeloos, totdat het volwassen leven begon.

HBO diploma in the pocket, de wereld aan mijn voeten (of niet…)
Tijdens mijn HBO opleiding Maatschappelijk Werk, woonde ik bij mijn ouders. In het derde jaar van mijn opleiding ging ik stage lopen. Met 18 jaar oud begeleidde ik zelfstandig, 32 uur per week, gedetineerden en ex-gedetineerden met een verslaving, binnen TBS klinieken, psychiatrische ziekenhuizen en op kantoor. Achteraf denk ik; dit was gewoon niet passend, voor een meisje van 18. Lichtelijk ontnuchterd door de heftige dingen die ik daar zag, durfde ik ’s avonds nooit meer alleen over straat. Gelukkig kochten mijn ouders een autootje voor mij, waardoor ik toch een beetje uit de voeten kon, maar panisch was ik wel, vooral in de avonden. Netjes, binnen de vier jaar, behaalde ik mijn diploma. Of ik er blij mee was… nee. Ik wilde helemaal niet werken in dit ‘zware’ werk. Ik wilde gewoon in een winkeltje werken, want dat vond ik leuk (ik had toen een bijbaan bij Ici Paris XL). Toch knaagde het aan mij. Ik had die opleiding nu eenmaal afgemaakt, dus ik moest er maar eens wat mee gaan doen. Ik startte met solliciteren.

Ruim 100 afwijzingen, samenwonen
Het was zo ver! Toen ik 22 was, ging ik uit huis en ging ik samenwonen met mijn vriend Wesley. Ik werkte nog steeds bij Ici Paris en werkte wat uurtjes bij in het sociaal werk. Ik verdiende niet zo veel en besloot verder te solliciteren. Wij moesten nu immers zelf zorgen voor een stabiel inkomen. In die tijd was de banenmarkt echt totaal niet te vergelijken met nu. Ik solliciteerde mij een ongeluk en werd meer dan 100 keer afgewezen. Soms in gesprekken en soms in brieven (ik schreef er ook over op de blog). De moed zakte mij in de schoenen, want het ging steeds om hetzelfde; ik was een goede kandidaat maar er was iemand met meer ervaring tussen de 200 sollicitanten. Na vijf maanden zonder werk, startte ik met werken bij een commercieel IT-bedrijf als recruiter. Ongeveer de enige sector waar starters een kans kregen en iets wat ik eigenlijk op voorhand al niet leuk vond. Het verdiende prima en daarom besloot ik het toch te proberen.

Een zware depressie
Een baan waarin ik zwaar onder druk stond (ik werkte soms 50-60 uur per week en moest er elke dag op en top uit zien) en waar ik het vreselijk vond hielp niet zo mee, maar daarnaast kregen wij nieuwe bovenburen in ons eerste huisje. Deze buurman dacht dat hij een vrijstaande woonboerderij aan het verbouwen was. Het was echter gewoon een driekamer-appartement met huizen onder zijn woning, die de hele dag en nacht last hadden van zijn verbouwing. Jaren lang. Wij hebben lekkages gehad door zijn ge-klus, maar ook een tijd zonder kachel gezeten in hartje winter. En die tergende, eeuwigdurende herrie… ik werd gek in mijn eigen huis en tegelijk nam ook mijn straatangst toe. Ik besloot eens naar de huisarts te gaan, want eigenlijk durfde niemand mij nog alleen thuis te laten en durfde ik ook niet meer naar buiten, alleen samen met Wes of mijn moeder. Ik kon niet uit bed komen en had letterlijk drie uur nodig om mij in de ochtend klaar te maken voor mijn (nieuwe) werk. Ik had inmiddels wel een nieuwe baan in de jeugdzorg, waar ik het wel naar mijn zin had, maar ik was zo moe. Tanden poetsen was al moeilijk. Ik wilde alleen maar slapen. Op Instagram en mijn blog zagen jullie hier weinig van. Dit was iets van mij. Iets wat lang geduurd heeft en eerst een plekje moest krijgen. Mijn blog moest vooral leuk zijn, een uitlaatklep. Als ik weer een aantal uren op de bank had zitten huilen, raapte ik mijzelf bij elkaar en smeerde ik een laag make-up op, waarna ik soms even een uurtje bij vrienden kon zijn. Zij wisten het gelukkig allemaal wel en hebben mij niets verweten. Mijn dagen bestonden uit huilen, in bed liggen, hoofdpijn, bang zijn, een paar uurtjes werken en weer slapen. Het liefst sliep ik de hele dag, want dan was ik niemand tot last. Mijzelf ook niet. Het kwam na ongeveer een jaar op het punt dat ik niet meer kon huilen en niet meer kon voelen.

Ik had een zware depressie. Ik kreeg langdurige intensieve behandeling van een therapeut en ook een berg medicatie. Ik bleef nog twee jaar onder strenge controle van de psychiater en de therapeut. Ook was het een enorme eye-opener voor mij dat ik hoorde dat ik ADD heb. Al mijn hele leven dus. Ik heb mij altijd wel overprikkeld en schuldig gevoeld. Waarom kon ik niet gewoon ‘normaal’ doen. Keihard voor mijzelf. Dit inzicht heeft mij, naar de EMDR sessies en gesprekken ook enorm geholpen. Inmiddels gaat het heel goed met mij. Wij zijn nog een keer verhuisd en ik was daar blij mee, maar ook hier hebben wij weer erg veel last gehad van buren en omwonenden.

Hersenvliesontsteking en hoe nu verder?
Jullie hebben op Glam and Glitters al kunnen lezen over mijn hersenvliesontsteking en alle bijkomende complicaties. Dit gebeurde vorig jaar (klik hierop om te lezen wat er precies gebeurde). Hierna zijn wij na gaan denken over hoe wij nu verder moesten. Ik heb hersenletsel overgehouden aan deze ontsteking, wat resulteert in dat ik verstoringen in mijn taal-spraak centrum in mijn hersenen wanneer ik moe ben. Dan kan ik woorden verkeerd uitspreken of iets totaal anders verwoorden. Dat is zo frustrerend! Ook heb ik na de ontsteking nog heel regelmatig koorts. De restverschijnselen zijn niet onoverkomelijk, maar niet handig. Ik wil in de toekomst dolgraag blijven werken, want dat is ook mijn passie, maar ik wil wel de ruimte hebben om rust in te bouwen en dus minder uren te werken.

De knoop doorhakken en de toekomst
Afgelopen zomer ontstond het idee om te verhuizen naar Friesland. Zowel mijn ouders, wij en mijn zusje en (aanstaande) man stonden hierachter, maar je snapt dat dit een hoop voorbereidingen vereist. Zeg je je baan op of kun je er blijven? Verkopen wij onze huizen wel? Wat vinden familie en vrienden ervan? Daarnaast heeft alles ook een flinke emotionele lading. Je laat alles achter en begint ergens anders opnieuw. Ergens waar je niemand kent en je aangewezen bent op elkaar.

Toch was dat het ons waard. Eindelijk van de dagelijkse files af, minder hoge woonlasten, de mogelijkheid om een vrijstaand huisje te kopen (geen buren aan ons vast!!!), veel groen om ons heen, kleinere klassen op scholen voor in de toekomst, de mogelijkheid om minder te werken en het persoonlijke karakter van de dorpse mentaliteit.

Het zal enorm wennen zijn. Dat weet ik, maar ik zie alles met vertrouwen tegemoet. Ik hoop dat wij hier de rust vinden die wij zoeken en eindelijk kunnen gaan doen waar wij van houden; passie hebben voor ons werk, liefde en meer tijd voor onze vrienden en familie en meer van de wereld zien.

Dankjewel voor het lezen. Ik hoop dat dit voor anderen ook een motivatie kan zijn, op wat voor manier dan ook.

Volg Glam and Glitters: Instagram – Facebook – Bloglovin’ – Twitter – YouTube